Velatria

MS.29
Kurulan ilk şehir devletlerinden birisi olan Gölgemenzil başındaki kişilerdi Elya ve Halreth Varion. Çok büyük bir şehir devleti sayılmasa da, ilk kurulan şehir devletlerinden birisi olduğu için hatrı sayılır bir nüfus kalabalığı vardı. Kara Çam Ormanı'nın batısında, Yitik Çamur Vadisi'nin güneyinde yer alan, nehir ve dağ eteklerinin birleştiği yere kurulan bu şehir, sert bir nüfus topluluğuna sahipti. Halreth'in eski Gölgeburç soylusu ve kıdemli komutanı olması da yanına aldığı ve yönetimde söz sahibi yaptığı insanların kendisi gibi sert olmasına neden olmuştu. Bu sebeple yaratıklara karşı sert mizaçlı insanlardı.

Gölgemenzil nüfusunun çoğunluğuna, en önemlisi kocasının görüşüne ters bir şekilde Elya aşırı derecede iyimserdi yaratıklar konusunda. Zhaar'ın kötü kalpli olmasından dolayı insanların ve yaratıkların birbirlerini katlettiğini, Zhaar olmasaydı yaratıkların ve insanların barış içerisinde yaşayabileceğine inanıyordu. Her iki tarafta da çürük yumurta olabileceğinin farkındaydı ama genel düşüncesini etkilemiyordu bu durum. Tabi, bu düşüncelerini hiçbir zaman açıkça dile getirmemişti.

MS.30 yılının güz döneminde Gölgemenzil şehrine bir yabancı gelmişti. Bu yabancı kendisini Kaelen Dros olarak tanıtmıştı. Zathor Vadisi'nin doruklarında, bir kulübede yaşayan bu yabancı, gelişiyle birlikte uğursuzlukları da beraberinde getirmişti.

Elya ile karşılaşan Kaelen Dros ilk bakışta aşık olmuştu bu güzel kadına. Başta bu aşkın tek taraflı olacağını düşünmüş olsa da, benliğini açtığında Elya'dan da karşılık bulmuştu. Gizli kapaklı görüşmeler, nehir kenarı yürüyüşleri birbirini kovalamıştı. En sonunda, MS.30 Yılının kış dönemi birlikte olan bu ikili, başlarına gelecek onlarca şeyden habersiz bir şekilde kendi yollarına ayrıldılar. Elya eşinin yanında, Gölgemenzil şehrinin kalbinde yaşamaya devam etti. Kaelen Dros ise Zathor Vadisi'nin doruklarındaki inziva yerine çekildi.

Gerek Kaelen Dros, gerek Elya böyle bir şeyin olacağından bihaberdi. Ne var ki olan olmuş, Elya hamile kalmıştı. Bir korku, bir umut ile Kaelen Dros'u bulması için gizli kapaklı gönderdiği haberciler eli boş dönünce yapacak bir şeyi kalmamıştı Elya'nın. Karnında taşıdığı çocuğu Halreth'in çocuğu olarak duyurdular. Doğum vakti geldiğinde ise, gerçek gün yüzüne çıkmıştı.

Elya'nın karnında büyüyen şey bir insan çocuğu değil, bir ejderha yumurtasıydı. Doğum sonrasında ortaya çıkan bu siyah ejderha yumurtası, bir kaç saat içinde çatlamıştı. İçinden küllerin arasında, bütün vücudu pullarla kaplı bir insan bebeği çıkmıştı. Haber, kısa zamanda bütün şehirde duyuldu. "Duydun mu, Elya hanım'ın karnında taşıdığı insan değil bir yaratıkmış." "Hanım deme şuna." "Dediklerine göre güz dönemi gelen yabancı ile birlikte olmuş. Soylu kanı kirlettiği için yaratık doğurmakla lanetlemiş tanrılar." "Acaba Efendi Halreth nasıldır şu an." Gölgemenzil sokaklarında kulaktan kulağa dolaşmaya başlayan bu cümleler, bir kaç gün içerisinde eli tırpanlı köylülere dönüşmüştü. Kılıçlar kınından çıkmış, meşaleler yakılmıştı. Gölgemenzil şehrinin kalbindeki Gölgetaş kalesinin önünde askerler ile köylüler karşı karşıya gelmişti. Köylülerin isteği belliydi. O yaratık buradan gönderilecek. Askerlerin içinde bile çoğunluk bu düşünceyi savunuyordu. Ne var ki işin aslını öğrnemeden harekete geçmek istemeyen Halreth, bu güne kadar beklemişti. Elya zorlu doğumdan sonra kendine geldiğinde onunla konuşmuş, bütün gerçeklik ile yüzleşmişti.

Kaelen Dros aslında bir ejderhaydı. Elya ile aynı düşüncelere sahip bir ejderha. İnsanların ve yaratıkların uyum içerisinde yaşayabileceğini savunuyordu. Bu sebeple insan şehirlerini bir bir geziyordu Kaelen Dros. İnsanların bu konuda neler düşündüğünü öğrenmek için. Kendisi gibi düşünen insanların ya da yerleşkelerin peşindeydi. Bütün dünyada olmasa da, bir şehirde, hatta ufak bir köyde bile barış içinde yaşamak bir başlangıç olacaktı. Bu arayışı sırasında tanışmıştı Elya ile. Bütün umutlarının söndüğü bir dönemde. Tam da bu sebeple, umutsuz karanlığında bir ışık olduğu için aşık olmuştu Elya'ya. Bu aşkın bir tohum vereceğinden habersizdi ikiside. Lakin olan olmuş, yaratık doğmuştu.

Gerçekleri öğrenen Halreth, önce ne yapması gerektiğini bilememişti. Aynı gece, Gölgemenzil sokaklarında meşaleler yanmadan bir kaç saat önce Gölgeburç'tan bir haber gelmişti.

Gölgemenzil Efendisi Halreth Varion,

Yaşadığınız Fenomen'in haberini aldığımızı bildiririz. Sizin gibi Gölgeburç'a ve değerlerine derinden bağlı yurttaşlarımızın, insanlığın gelişimi sırasında böylesine üzücü bir olay yaşaması bizi derinden yaralamış ve üzmüştür.

Sizin için bu durumun zor olduğunun farkında olmakla birlikte, bu elzem durum karşısında almanız gereken aksiyonları bildirmemiz, sizin ise bu aksiyonları bir an önce almanız büyük önem taşımaktadır.

Haberi aldığımız gibi Kıran Avcılarını Gölgemenzil'e doğru gönderdiğimizi bildiririz. Sizden beklediğimiz aksiyon, Kıran Avcıları Gölgemenzil'e ulaşana kadar Elya Hanım'ı ve Küllerle Doğan Yaratığı saklamanız. Kıran Avcıları'nın amacının Eski Soylulardan Elya Hanım'a zarar vermek olmadığını da önceden bildirmemizin doğru olacağını düşündük. Kıran Avcıları tarafınıza ulaştığında ileri talimatları alacaksınız.

Haberi büyük bir sakinlik ile karşılayan Halreth, şehrin sokaklarında bir bir parlamaya başlayan meşaleleri görmüştü. Uğursuzluğun geldiğini anladığı anda ise, büyük bir sakinlikle kalenin önüne çıkmak için harekete geçmişti. Merdivenleri bir bir inerken, aklında tek bir soru vardı. Neden? Neden başına böyle bir şey gelmişti. Neden Elya'nın ihanetine uğramıştı. Neden Kaelen Dros bu şehri seçmişti. Her bir basamak ile bir neden sorusu daha beliriyordu aklında. Bir kenara atamadığı bu soruların birazdan yurttaşları tarafından da sorulacağını biliyordu. Cevaplar ise Halreth'de yoktu.

Kalenin önünde yurttaşları ile karşı karşıya gelen Halreth, sakinliğini koruyarak olacakları anlatmıştı. Kıran Avcılarının yolda olduğunu, hiç kimseye zarar gelmeyeceğini söylemişti. Yurttaşlarının sorularını cevaplayıp, sinirlerini yatıştırmayı başarmıştı. Artık herkes Kıran Avcılarının gelip başlarındaki bu uğursuzluğu çözmesini bekliyordu. Uğursuzluğun daha da artacağından ise herkes bihaberdi.

Gölgemenzil sakinlerinin ayaklanmasından bir kaç gün geçmişti. Küllerle Doğan'ın üzerindeki pullar bir bir dökülmeye başlamıştı. O an kalede bulunan büyücüler ve hekimler, lanetin işe yaramadığını çocuğun ise sağlıklı bir insan olabileceğini düşünmeye başlamışlardı. Gerçeği ise sadece Halreth biliyordu. Bütün soruları cevaplayıp halkın huzursuzluğunu bir şekilde yatıştırmış olmasına rağmen, verdiği cevapların bir kısmı gerçekliği yansıtmıyordu. Elya'nın bir lanete yakalanmış olduğunu söylemişti herkese. Bunun böyle bilinmesinin en doğrusu olduğuna karar vermişti.

Halk arasında Zhaeroth adıyla anılmaya başlamıştı bu çocuk. Kadim dilde Gölgelaneti demekti. Ya da en azından bu ismi ilk ortaya atan öyle olduğunu düşünüyordu. Her iki türlü de, lanetli doğan bir insan çocuğuydu. Bir yaratık değildi.

Kıran Avcılarının Gölgemenzil'e gelmesiyle birlikte uğursuzluklar başlamıştı. Önce bütün halk evlerine girmeye zorlanmıştı. Sokakta kimseler bulunsun istenmiyordu. Ardından Kıran Avcıları araştırmacılar ile birlikte Zhaeroth'u bir odaya kapatmıştı. Araştırmacıların görevi çocuğun üzerindeki laneti araştırmaktı. Çocuğun normal bir yaşam sürmesini istiyorlardı. Ne var ki Kaelen Dros böyle düşünmemişti. Kendi kanından olan yavrusunun ve biricik aşkının öldürüleceğini düşünüyordu. Bu sebeple Kıran Avcılarının Gölgemenzil'e vardığı aynı gece, karanlık gökyüzü kulakları kanatacak bir kükreme ile yarılmıştı sanki.

Ejderha formunda Gölgetaş kalesinin tepesine çöken Kaelen Dros, tek bir kişiyle bile konuşmaya tenezzül etmeden alevleri ile bütün Gölgemenzil'i ateşe vermeye başlamıştı. İçindeki nefreti, üzüntüyü ağzından alevler ile kusan Kaelen Dros, bir kalp atışı süresinde Gölgemenzil'in neredeyse yarısını ateşe vermişti. Kıran Avcıları ve Gölgemenzil askerleri ise yurttaşlarını korumak için canlarını ortaya koymuştu.

Ejderha ile Gölgemenzil arasında geçen bu savaşın bir galibi çıkmamıştı. Gölgemenzil'in yarısından çoğu yıkılmış, sokaklar sivil halk ve asker cesetleriyle dolup taşmıştı. Evler yanmış, surlar erimişti. Kaelen Dros ise ağır yaralar almış, bir gözü kör kalmış, bir boynuzu kırılmıştı. Bunun sonucunda Kaelen Dros Gölgemenzil'e lanetler kusarak yeri belirsiz inine geri dönmüştü. O günden sonra bir daha görünmemişti.

Bu olay sonucunda Gölgeburç yönetimi tarafından sıkıştırılan Halreth ve Elya gerçekleri anlatmıştı. Zhaeroth aslında lanetlenmiş bir insan çocuğu değildi. Gerçekten de insan-ejderha karışımı bir yaratıktı. Gölgeburç'un verdiği hüküm ise kesindi. Bu yaratık yok edilmeli.

Elya şiddetle buna karşı çıkmıştı. Sözünü sadece Halreth'e geçirebileceğini biliyordu. Bu sebeple Halreth'e yalvarmıştı. Ayaklarına kapanmış, gözlerindeki yaşı kurutmuştu. Halreth ise ne yapması gerektiğini biliyordu. Bu yaratığı öldürmeliydi. Halreth'in bu karardan vazgeçmeyeceğini anlayan Elya, bir gece Zhaeroth'u da alıp kaçmıştı. Yitik Çukur Vadisi'nin en tepesine çıkan Elya, Zhaeroth'u burada terk etmişti. İçindeki ejderha kanının onu hayatta tutabileceğini umarak.

Aradan geçen yıllar sonrasında Gölgemenzil'de hayat normale dönmüştü. Evler tekrar inşa edilmiş, surlar yeniden dikilmişti. Halreth büyük bir kararlılıkla yönetiyordu şehri. Halk ise lordlarından memnundu. Elya ise Zhaeroth'u kaçırdığı gecenin ertesi günü, Kıran Avcıları tarafından vatana ihanet suçuyla idam edilmişti. Halreth ise o günden sonra kimseyi bir daha sevememişti. Elya'dan kalan iki yadigarı vardı. En büyük oğlu Vaelen, ve kızı Vaessa.

Vaelen, babasından sonra başa geçecek kişi olarak görülüyordu halk gözünde. Askerler arasında da çok seviliyordu. Dövüş konusunda yetenekliydi. Tek başına bir Kıran yok etmişliği bile vardı. Aynı zamanda yanında savaştığı insanlara karşı sadakati yüksek birisiydi. Sık sık halk arasında gezer, insanların dertlerine derman olmaya çalışırdı.

Vaessa ise bu Gölgelerle kaplanmış dünyada açan bir çiçek gibiydi. Herkese güleryüzle yaklaşır, umutsuzların umut ışığı olurdu. Büyücülük ve şifa konusunda geliştirmişti kendisini. Büyücülüğü sadece insanları iyileştirmekte kullanırdı. Bu sebeple halk arasında kendisini dışlayan kimse olmazdı. Abisi nasıl Gölgemenzil'in bütün kızlarının kalbini kaptıysa, aynı şekilde Vaessa da Gölgemenzil erkeklerinin kalbini kazanmıştı. İki kardeşe duyulan bu aşk, Gölgemenzil'in bir gün Gölgeburç'u bile geçebileceğine olan inancı doğurmuştu. Halk, iki kardeşe de güveniyordu. Bir gün Gölgemenzil gerçekten büyük bir şehir olacaktı. Bu büyümeyi gerçeğe dönüştürecek olanlar ise bu iki kardeşti halk gözünde.

Gölgemenzil'de sıradan bir bahar akşamıydı. Vaelen gece devriyesine çıkmıştı o gün. Güneş Yitik Çamur Vadisi dağlarından battığı vakit, Vaelen devriyesine başlamak için kale kapısına gelmişti.. O sırada kapıda karşılaşmıştı Vaessa ile.

"Vaessa, bu saate ne işin var dışarıda?"
"Güneşin batışını izlemek en büyük hobilerimdendir. Bunu çok iyi bilirsin Vaelen abi."
"Ahahah, evet bilirim. Hatırlarmı-"

Güzel başlayan konuşmaları bir askerin koşarak gelip sözlerini yarıda kesmesiyle son bulmuştu.

"Efendi Vaelen, bunu görmeniz gerek."

Kendisine uzatılan kağıt parçasına bakmıştı Vaelen. Şüpheli gözlerle kağıt parçasını alıp, içinde yazan haberi okudu bir çırpıda. Hemen ardından gözleri faltaşı gibi açılan Vaelen, Vaessa'nın kolundan tutup kalenin içerisine çekti.
"Şimdi sessizce beni dinle. Bu gün akşamüstü vakitlerinde bir yabancı gelmiş şehre. Üstünde kapşonlu bir panço varmış ve yüzünü gören yok. Ticaret mahallesindeki bir hana girerken görülmüş en son. Askerlere haber veren kişinin söylemesine göre gözleri kırmızıymış ve ejderha gözü gibiymiş. Her ne kadar bir haberden ibaret olsa da seni tehlikeye atamam. Babama haber ver. Ben bir kontrol edeceğim."
"Ta-tamamdır abi."

Vaessa'nın kolunu bırakıp göndermişti. Hemen ardından askere dönüp, devriyesi bitecek olan askerlerden bir ekip oluşturup Ticari mahallede kendisine katılmasını emretmişti. Asker selam durup emri onayladıktan sonra Vaelen derin bir nefes alarak ahıra doğru ilerledi. Kül grisi atına eyerini geçirdikten sonra hızla harekete geçti. Kaybedecek vakti yoktu. Eğer bu yabancı Kaelen Dros ise alması gereken bir intikam vardı. Her ne kadar ejderhalara zeki denmiş olsa da, Kaelen Dros tekrardan buraya dönerek büyük aptallık etmişti.

Hızla ticari mahalleye gitmişti. Akşam saatlerinde bile canlılığı kaybetmeyen, isminin hakkını veren bir mahalleydi burası. Binaların arasında açılmış devasa boşlukta çeşit çeşit pazar tezgahı bulunuyordu. Tezgahları gezen insanlar yavaş yavaş dağılmaya başlamış olsa bile, dağılan bu insanlar meydanı çevreleyen binalardaki hanlarda eğlenmeye veya günün yorgunluğunu atmaya gidiyordu. Ticaret mahallesinde gün bitmiş, gece başlamıştı.

Vaelen hızla sözü edilen hanı buldu. İçeriye girdiğinde köşedeki bir masada oturmakta olan kapşonlu adamı gördü. Arkasına yaslanmış, önündeki bardaktan içkisini yudumluyordu. Bakışlarını kapşonlu adamdan ayırmadan hancıya yaklaştı. "Saelor selamlar. İşler nasıl?" "Ah, lord Vaelen hoşgeldiniz. Sayenizde işlerimiz iyi. Bir sıkıntımız yok. Ne vereyim size müesseseden?" "Bir şey içmeyeceğim. Sadece sana şu köşedeki adamı sormak istiyorum. Kapşonlu olan. Kim o?" "Ah, o mu? Daha önce görmedim buralarda. Akşamüstü geldi oturdu. Bir bardak bira istedi. O zamandan beri de sessizce oturuyor orada. Ne oldu ki?" "Bir şey yok. Merak ettim sadece. Şu misafirimize bi hoşgeldin diyeyim." Sözlerini bitirdikten sonra yavaşça kapşonlu adamın oturduğu masaya doğru yaklaştı. Kimseyi telaşa vermemeye çalışmıştı. Her ne kadar bir şüphe olsa da içinde, gelen haber tamamen sarhoş bir adamın uydurması da olabilirdi. Kesin bir kanıt lazımdı aksiyon alması için.

Masaya kadar geldiğinde tereddüt etmeden oturmuştu. Bakışlarını kapşonlu adama kitledi bir umutla, insan gözü görebilmek için. "Gölgemenzil'e hoşgeldin. Seni daha önce burada gördüğümü hatırlamıyorum. Ben Vaelen Varion. Lord Halreth Varion'un en büyük oğlu ve varisi." Karşısında kapşonuyla oturan adam başını bile oynatmamıştı bu hareket karşısında. Vaelen bir süre bekledikten sonra tekrardan söze girdi. "Burada kendisini tanıtanlara karşı saygıyla yaklaşırız, ardından kendimizi tanıtırız." Sözlerini bitirdikten sonra tekrardan kapşonlu adamdan bir cevap bekledi. Cevap gelmeyince söze gireceği sırada konuşmaya başladı. "Lord Vaelen, kusura bakmayın ben önemli birisi değilim. Uzun bir yoldan geliyorum. İzninizle içkimi içip sessizce odama çıkmak istiyorum. Sabahın ilk ışıklarıyla bu güzel şehrinizi terk edeceğim." Karşısındaki bir insandı. Sesinde herhangi bir gariplik duymamıştı. Kelimeleri de bir o kadar düzgün konuşuyordu. İçindeki huzursuzluk kaybolmaya başlamıştı bile. "Ah demek öyle, peki madem. Afiyet olsun size. Lakin hala adınızı öğrenemedim." "Kusura bakmayın. Bana Zhaeroth derler."

Vaelen, duyduğu isim karşısında donakalmıştı. Uzun zamandır duymadığı, geçmişinin tozlu defterleri arasında kaybolan bir isimdi bu. Zhaeroth. Ölen, aynı zamanda annesinin ölmesine sebep olan kardeşinin adıydı bu. Ne var ki doğru olamazdı. Bunca zamandır kendilerinden habersiz yaşıyor olmasına imkan yoktu. Zamanında peşinden bir sürü Kıran Avcısı gitmişti. Daha sonraları bu haberi alan, dünyanın dört bir yanından araştırmacılar da aynı şekilde Zhaeroth'u bulmaya çalışmıştı. Yıllara yayılan bu arayışlar sonuçsuz kaldığında ölü olarak duyurulmuştu. Cesedi asla bulunmayan, ölü bir yaratık.

Şimdi ise tam karşısında duruyordu. Ve söylenen onca sözün aksine, yaratıktan çok insana benziyordu. Üzerinden herhangi bir şekilde yaratık havası, kokusu, korkusu almıyordu. Karşısındaki kişi gerçekten de bir insandı. Yıllar önce kaybolmuş kardeşi. Bu durum karşısında ne yapacağını tam olarak kestirememişti. Kılıcını çekip bir çırpıda boğazını mı kesmeliydi? Yoksa sarılıp kaybettikleri yılların acısını mı çıkartmalıydı? Sahi, gerçekten yaratık mıydı Zhaeroth? Yüzünü görememişti. Daha doğrusu vücudunun hiçbir yerini görememişti. Dışarıdan baktığında tamamen insan şeklinde bir varlıktı oturan kişi. "Bu ismi yıllardır duymamıştım. İzin verirsen yüzünü görebilir miyim?" Bir elini kılıcına götürerek sarf etmişti bu sözleri.

Zhaeroth ise kılıca doğru giden o eli görmüştü. Yapabileceği pek bir şey yoktu söylenenleri yapmak dışında. O dağdan indiği ilk ay ölecek değildi. Elleri kapüşonuna gitti yavaşça. Herhangi bir şekilde saldırma belirtisi göstermemeye çalışıyordu. Daha önce bir kaç kişiye daha göstermişti suratını. Yoldan geçen bir kervandaki tüccara, Gölgemenzil dışında bir köydeki adama, nehir kenarında kıyafet yıkayan bir grup genç kıza. Aldığı bakışları hatırlıyordu. Biraz korku, biraz merak, ama en çok da nefret vardı o gözlerde. Yaratıklara duyulan nefret. Bu nefretin tam olarak nereden çıktığını biliyordu. Suratında herhangi bir deformasyon yoktu. Normal bir insanın suratını taşıyordu. Ama gözleri farklıydı. Gözlerini gören kişi, bir yaratık gözü görmüş gibi davranıyordu.

Kapüşonunu çıkarttığında gözlerini kapalı, yüzünü ise yere dönük tuttu. İçinde bir umut vardı. Doğduğu şehre dönebilme umudu. Bu umudun bir çırpıda kaybolmasını istemiyordu. Tam olarak bu sebeple yüzünü yere dönük tutmuştu. Gerçekten bir insan olduğunu gösterebilmek istiyordu. Her zaman karşılaştığı korku ve nefret dolu bakışlardan farklı bir bakış bekliyordu. Bir kişinin de içerisindeki insanı görmesini umuyordu.

Vaelen, karşısındaki kişinin kapüşonu çıkartmasını meraklı ve tedirgin gözlerle izliyordu. Bir kaç saniyelik bir zamandı, lakin Vaelen'e haftalar geçmiş gibi gelmişti. Bir eli kılıcında, ileri atılmaya hazır bir şekilde bekliyordu. Ne var ki, beklediğini yapacak gücü içinde bulamadı. Karşısında gördüğü gözleri kapalı surat, annesini andırıyordu. Çocukluğundan kalma bir anı gibi çarpmıştı suratına, Zhaeroth'un yüzü. Kalede, odasından çıkınca karşısına denk gelen duvarında asılıydı annesinin bir portresi. Her sabah o portreye selam vermeden güne başlamazdı. Bu sebeple ezberlemişti annesinin dillere destan güzellikteki yüzünü. Karşısında gördüğü yüz ise bir hayli benziyordu ona. Yalan değildi, karşısında gerçekten de yıllar önce ölmüş olması gereken üvey kardeşi vardı.

Zhaeroth gözlerini açtığında karşılaştığı bakışlar diğerlerinden farklı değildi. Her zaman denk geldiği öfke ve korku dolu bakışları Vaelen'den de almıştı. Zaten başka bir sonuç da beklemiyordu. Sonuçta kendisi bir yaratıktı. Bunun böyle olması gerekiyordu. Yine de, içinde ufak bir umut kırıntısı vardı. Belki bu sefer bir şeyler farklı olur umudu. O umut da Vaelen'in korku ve öfke dolu bakışlarıyla yıkılmıştı.

Vaelen, karşılaştığı kırmızı ejderha gözleri ile ne yapacağını bilemez halde bir kaç saniye donakalmıştı. Her yaratıkla karşılaştığında yapması gerekeni yapmalıydı, değil mi? Sonuçta bu bir yaratıktı, kardeşi değil. Bu sebeple içgüdüsel olarak kılıcını çekip yaratığın suratına doğru savurmuştu. Yaratığın suratına gelemeden kılıçı sert bir şeye çarpmıştı. Bakışlarını bir anlığına yaratığın gözlerinden çekip kılıcına çevirdiğinde ne olduğunu anladı. İnsan-yaratığın sırtının sol kısmından devasa, siyah bir ejder kanadı çıkmış, kılıcı engellemişti. "Kusura bakma, sana zarar vermeyeceğim. Ama beni öldürmene de izin veremem. Annemizin rüyasını gerçekleştirmek zorundayım." Sözleri duyduğunda kılıcını hızla geriye doğru çekip kanadı kesmeye çalışmıştı. Ne var ki pek başarılı olamamıştı. Yaratığın sırt kısmından çıkan kanada bir kesik bile atamamıştı.

Zhaeroth, yapması gerekenin farkındaydı. Gerçek formunu göstermişti artık. Daha fazla burada barınamazdı. Masayı ileriye doğru itip üstünden hızlıca atladı. Bunu yaparken de kanadı ile Vaelen'i sol tarafa doğru ittirecekti. Etraftaki içkilerini içmekte olan insanlar zaten donakalmıştı. Bir kaç saniye sonra insanlar çığlıklar eşliğinde kaçışacak, ardından askerler hızla hana gelecekti. Olacakları az çok kestirebiliyordu. Bu sebeple burada beklemenin faydası yoktu kendisine. Bir ihtimal kardeşi ile konuşabileceğini düşünmüştü ama düşündüğü gibi olmamıştı hiçbir şey. Şimdi ise Gölgemenzil'den hızla uzaklaşmalıydı.

Hanın kapısını kırıp dışarıya doğru fırladı. Hava çoktan kararmış, meydandaki pazar tezgahları toplanmıştı. Meydanı aydınlatan sokak lambaları loş bir hava katıyordu meydana. Bu loş ışığın altında, hanın girişine yaklaşık elli metre uzaklıkta bir grup asker gördü. Hemen önlerinde komutan olduğu belli birisi vardı. Gözlerini çok hafifçe kısarak baktığında bu kişinin Halreth Varion olduğunu anlamıştı. Annesinin eşi. Bildiği kadarıyla, zamanında istemeden de olsa Zhaeroth'un ölüm fermanına izin veren kişi bu karşısındaki adamdı. Anlayabiliyordu, ailesini ve şehrini korumak için almıştı bu kararı. Saygı da duyuyordu. Lakin sevmek ya da acımak zorunda değildi. Herkes aldığı kararların bedelini ödemek zorundaydı. Halreth'de bu bedeli ödeyecekti. Ama zamanı henüz gelmemişti. Burada, bu şekilde olmazdı. Bu sebeple hızla sağına dönüp koşmaya başladı. Biraz önce çıkarttığı ejderha kanadını tekrardan yerine soktu. Tam vücut dönüşümü yapamıyordu. Bu sebeple uçarak kaçması söz konusu değildi. Lakin kuvvetli ve çevikti. Bu özelliklerini kullanabilirdi.

Ara sokaklarda izini kaybettirmişti bir kaç sokak arasından sağa sola dönerek. Şimdi ise şehri çevreleyen surları görebiliyordu. Surlara tırmanmak çok zorlu olmayacaktı ama önce biraz daha yükseğe çıkmalıydı. İdeal olarak, surların hemen yanında olan evlerden birisinin çatısına. Hızlıca etrafına bakındı. Üstüne çıkabileceği bir şey yoktu ama evlerin aralığı karşılıklı zıplayabileceği kadar dardı. Dört kişinin yan yana yürüyemeyeceği kadar dar bir sokaktaydı. Bu mesafe de ona fazlasıyla yeterdi. Hızını almak için koşmaya başladı. Hemen ardından sağındaki binaya doğru zıpladı. Bacağına verebildiği bütün gücü verip, kendisini karşısında bulunan binaya fırlattı. Aynı işlemi iki kez daha tekrarlayarak kendisini iki katlı evin çatısına çıkartmayı başardı.

Surlara çok fazla uzak değildi. Arasındaki mesafe yaklaşık yüz metre kadardı. Durup etrafı incelemek gibi bir planı olmadığından bütün görüşünü sura odaklayarak hızlıca koşmaya başladı. Surlara yakın bir yerde üç katlı, han olduğunu tahmin ettiği bir binaya doğru çevirdi rotasını. Vücudundaki ejderha kanından olsa gerek, normal insanlardan bir kaç kat daha hızlı koşup, daha yükseğe sıçrayabiliyordu. Bu sebeple rahatça hanın çatısına çıktı. Ardından hiç beklemeden derin bir nefes alıp surlara doğru koşusuna başladı. Önce bütün kuvvetiyle kendisini surlara doğru fırlattı. Yeterince yaklaştığı sırada bacağıyla sur duvarlarından kendisini yukarıya doğru tekrar fırlattı. Bu iki hamle sonucunda surun tepesine ulaşmıştı. Surun tepesine indiğinde sağında ve solunda bulunan iki asker korku dolu bakışlarla Zhaeroth'a bakakalmışlardı. Zhaeroth ise fırsattan istifade ederek kendisini sur mazgallarından aşağıya doğru bıraktı.