Velatria

Karanlıktan, bencillikten, kinden, nefretten kendimi arındırmaya adadığım hayatımda ellerimi kandan, gövdemi savaştan, başımı tehlikeden ayıramadığım bir döneminde; içime dönüp kurtarıcıma sunamadığım dualarımı bir tek o bilebilirdi. Sanki tüm bu istila edilmiş toprakların bana sunduğu tek şey olan kaosu görüyor, kafamı kaldırabildiğim ve rahatlayabildiğim ilk anda onun sureti karşımda duruyordu. Tek başıma oturduğum kapısı kapalı penceresiz tecrit odasında, yoktan var olan bir ışık demeti kendisini Lucerion olarak şekillendiriyor ve karşıma geçmiş bana yola devam edebileceğimden emin olup olmadığımı soruyordu. Bunca yorgunluk ve yılgınlığın içinden toparlanmam çok zor görünüyordu. Ancak O'nu karşımda kanlı ve canlı görüyor olmanın verdiği heyecanla haykırdım: “Seninleyim kurtarıcımız.” Işık hüzmesi yavaşça kendini parça parça kaybederken kafamı yukarı çevirdim, gözlerimi kapadım ve ellerimi avuç ve parmak içleri birbirlerine dokunacak şekilde göğüs hizamda birleştirdim. "Lior."