I. Tanrıkıran

[GM-Velatria]

I. Geçmiş: Işığın Solgun Nefesi



Kıyamet öncesi çağda Velatria toprakları, birbirine rakip krallıklar ve şehir devletleriyle doluydu. Her krallık, kendi soyunun kutsallığına ve tanrılarının lütfuna inanır; sınırlarını kanla, inançla ve entrikayla korurdu. Zaman zaman çıkan savaşlar türlü ittifaklar doğururken sonuç değişmezdi. Zenginler altın parıltılarına doyar, fakirler yeni bir harbin külfetine mahkum edilirdi.

Kuzeyin engin, rüzgarlı platolarında hüküm süren Eldarion Krallığı, büyünün ve bilgeliğin merkezi olarak bilinirdi. Kurak rüzgarların yonttuğu taş döşeli caddelerinde büyüyle aydınlatılan fenerler yanar, kütüphanelerinde kadim bilgiler saklanırdı. Runan Konseyi'yle ittifak halinde olan Eldarion, saraylarında bilginlerin ve büyücülerin özgürce dolaştığı, sessizliğe ve bilgeliğe saygı duyan bir kültüre sahipti. Halkı, eski gelenekleri korur, ayinlerini alçak sesli dualarla gerçekleştirirdi.

İç bölgelerde yer alan Valmora Krallığı, ticaret yollarını elinde tutan, zenginliğini kan ve altınla besleyen bir güçtü. Büyüyü tehlikeli bir sır olarak gören Valmora'da, cadılar ve büyücüler yakılır, ancak sarayın gizli odalarında yasak ritüeller gerçekleştirilirdi. Tapınaklarında kanlı adaklar sunulur, köylüler bereket için her sabah dualar ederdi. Valmora'nın demir zırhlı muhafızları, sınırlarını ve ticaret kervanlarını acımasızca korurdu.

Batıdaki Kharas şehir devleti, limanları ve hanlarıyla her türlü inancın ve günahın serbestçe dolaştığı bir kaos merkeziydi. Paralı askerlerin hüküm sürdüğü sokaklarında, sarhoşluk ve sefahat kutsanır, zevk ve acı arasındaki sınır bulanıklaşırdı. Kharas'ta büyücüler, paralı korumalar eşliğinde gizli ayinler düzenler, limana yanaşan gemilerden egzotik mallar ve uzak diyarların sırları taşınırdı.

Doğudaki dağlık bölgelerde Thalmar Krallığı yükselirdi. Madenleriyle ünlü Thalmar, demiri ve değerli taşları işleme sanatında eşsizdi. Eski geleneklere bağlı olan halkı, dağların derinliklerinde uyuyan güçlere tapınır, her maden çıkarışında karanlık varlıklara adaklar sunardı. Thalmar'ın zanaatkârları, büyüyü metallerle birleştirerek eşsiz silahlar ve zırhlar yaratırdı.

Güneydoğudaki verimli ovalarda Lyria Prenslikleri uzanırdı. Birbirine gevşek bağlarla bağlı küçük prensliklerin oluşturduğu bu bölge, tarım ve şarapçılıkta üstündü. Her prenslik kendi koruyucu gücüne inanır, hasat zamanı büyük şölenler düzenlerdi. Lyria'da büyü, günlük yaşamın bir parçasıydı; küçük tılsımlar, şifa büyüleri ve bereket ritüelleri halk arasında yaygındı.

Lyria Prenslikleri'nin daha da güneydoğusunda, iklimin sertleştiği ve toprağın ağırlaştığı topraklarda, farklı tarikatların yönetiminde olan kanlı ve baskıcı Zirhûn uzanırdı. Burada iktidar, birbirleriyle çekişen tarikatların elindeydi; şehirler ve köyler, sık sık ayinler, kurbanlar ve acımasız cezalarla yönetilirdi. Halk, sürekli gözetim ve korku altında yaşar, inançsızlık ya da itaatsizlik ağır bedellerle karşılanırdı. Güneyin bu karanlık ülkesi, Velatria'nın en kapalı ve en tehlikeli bölgelerinden biriydi; yabancılar burada nadiren hoş karşılanır, çoğu zaman bir daha geri dönemezdi.

Her krallığın inançlara ve kutsal olana yaklaşımı farklıydı. Bazı bölgelerde sessizlik ve çekingen bir saygı hâkimken, başka yerlerde bereket ve güç arayışı, kanlı ritüellerle iç içe geçmişti. Kimileri haz ve sefahati kutsal sayarken, kimileri eski gelenekleri, gizli ayinlerle yaşatır, açıkça sergilemekten çekinirdi. Kutsal günlerde bazı kentlerde büyük törenler düzenlenir, başka yerlerde ise eski heykeller gizlice yıkılır, yasaklanmış dualar fısıltıyla aktarılırdı.

Ve tüm bunların üzerinde, Runan Konseyi yükselirdi. Yaşlıların, büyünün ve korkunun otoritesi. Onlar, ateşin ve kelamın efendisiydi; büyüye sahip kadınları cadı diye yakar, krallıklara güç satar, ama asla gerçek niyetlerini açığa vurmazlardı. Büyü, hem umut hem de lanetti; bir çocuğun gözyaşında, bir kralın kılıcında yankılanan bir sır. Politik sahne, sürekli değişen ittifaklar, hanedan evlilikleri, suikastler ve ihanetlerle doluydu. Runan Konseyi, büyünün denetimini elinde tutarak tüm krallıklar üzerinde gölge bir otorite kurmuştu. Konsey'in ajanları, krallık saraylarının duvarlarında fısıltı gibi dolaşır, büyüyle ilgili her türlü aykırılığı bildirirdi.

Günlük yaşam, krallıktan krallığa büyük farklılıklar gösterirdi. Eldarion'da bilginler ve büyücüler saygı görürken, Valmora'da korku ve şüpheyle karşılanırdı. Kharas'ın limanlarında her gece şölenler düzenlenirken, Thalmar'ın dağ köylerinde sessiz ayinler gerçekleştirilirdi. Lyria'nın bağlarında neşeli şarkılar söylenirken, sınır kalelerinde askerler tetikte beklerdi. Zirhûn ise Runan Konseyi'ne küfredercesine büyünün en karanlığına hükmederdi.

Hanlarda, yolcular geceleri hikâyeler anlatır, kimileri gerçek, kimileri uydurma olan eski lanetlerden ve mucizelerden bahsederdi. Zenginler, saraylarda şarap ve entrika içinde yaşarken, yoksullar geceleri açlık ve korkuyla baş başa kalırdı. Herkes, bir gün tanrının gözüne takılıp, ya ödüllendirileceğini ya da lanetleneceğini bilirdi.

Velatria hem inanç hem de şüpheyle örülmüştü. Nefes alan her bir bilince sıkışacak bir kenar bahşeder; güç isteyene kanlı fırsatlar, huzur ve barış isteyene ise dünyanın en sıkıcı yaşamını bahşederdi. Herkesin bir sırrı, bir korkusu, bir duası vardı. Ve kimse, ışığın solgun nefesinin bir gün tamamen çekileceğini, gölgelerin gerçek sahiplerinin uyanacağını bilmiyordu.

[GM-Velatria]

II. Tanrıkıran: Kıyametin Kapısı
Zirhûn’un Gölgesinde: Kara Mührün Uyanışı

Zamanın tozlu derinliklerinde, güneyin çorak ve kanla yoğrulmuş topraklarında Zirhûn yükselirdi. Tarikatların hüküm sürdüğü bu ülke, kara büyünün sırlarını nesiller boyunca kanla ve acıyla korudu. Zirhûn halkı, kadim yasakların ve uğursuz ayinlerin gölgesinde yaşar, güç uğruna her türlü bedeli ödemeye hazırdı.

Tanrıkıran’ın yankısı hâlâ tazeyken, çevre krallıklar Runan Konseyi’nde kendi çıkarlarını korumak için yarışırken, Zirhûn tarihinde ilk kez bir temsilci gönderdi: Serath. Genç yaşına rağmen tarikat ayinlerinde pişmiş, kara büyünün en eski metinleriyle yoğrulmuştu. Onun Konsey’e katılması, Eldarion ve Valmora’da yalnızca huzursuzluk değil, açık bir öfke ve korku yarattı. Eldarion, Serath’ın üyeliğini protesto ederek Konsey toplantılarını boykot etti; Valmora ise Zirhûn’a karşı ticaret ambargosu uygulamaya başladı. Kharas’ın paralı suikastçileri, Serath’a karşı gizli bir suikast girişiminde bulundu, fakat başarısız oldular. Tüm bu eylemler, Konsey’in içindeki dengeyi daha da kırılgan hale getirdi.

Serath’ın yükselişi, yalnızca kendi hırsının değil, Zirhûn’daki tarikatların ortak iradesinin sonucuydu. Onun arkasında, ülkenin en kudretli tarikat liderleri vardı. Serath, Konsey’in yasak kütüphanelerinde eski dillerde yazılmış kitapları okurken, dışarıda Zirhûn’da ayinler ve kurbanlar artıyor, halk arasında huzursuzluk büyüyordu. Serath’ın bilgi arayışı, Konsey’in bazı üyeleri tarafından gözetleniyor, anlam verilemiyordu. Yıllar süren araştırma ve saplantılı arayış sonunda, Serath kadim mezarın yerini ve mühürlerini kıracak bilgiyi buldu. Fakat bu bilgiye ulaşmak kolay olmadı: Eldarion’un casusları tarafından takip edildi, Valmora’nın büyücüleri tarafından tuzaklara çekildi, Kharaslı suikastçilerin saldırılarına uğradı. Her seferinde, Zirhûn tarikatlarının gizli ağı ve kara büyüyle donanmış müridleri onu korudu. Düşmanları Serath ve Zirhûn birlikteliğine fazla odaklanmış, 'neyi' araştırdığı sorusunu hiç sormamıştı. Kara büyünün elçileri tarafından korunan Serath, diğer krallıkların kibir dolu körlüğünü fazlasıyla kullanmıştı. Günahlarla beslenen Serath; Konsey üyelerinden, krallardan, danışmanlardan çok daha zekiydi. Öyle ki sahip olduğu kurnazlık onu destekleyen tarikatları bile korkutur hale gelmişti.

Serath gölge diline olan hakimiyeti ile Konsey'in terkedilmiş bilgi hazinesini sömürürken elde ettiği her kırıntıyla Zirhûn'daki tarikatları besledi. Onları bu talihsiz ülkenin derinliklerinde, gök ile bir olmuş dağın kalbine gönderdi. Karanlığın mühürlendiği kâdim mezar bulunmuştı. Onun açılması için gerekli olan Serath çıplak ayaklarıyla kefaret yürüyüşüne başlarken Zirhûn'un tarikatları ayin için hazırlıklara başlamıştı. Kara gün için özel bir zaman seçildi: Ayın tutulduğu, gölgelerin en uzun olduğu gece. Bu gece, Zirhûn’da kara büyüyle çalkalanan sokaklarında, tarikatlar halkın yarısını “kutsal kurban” olarak topladı. Ayin başlamadan önce, şehirde isyanlar patlak verdi; bazı aileler çocuklarını kurban edilmekten kurtarmak için kaçmaya çalıştı, bazıları ise tarikatlara boyun eğdi. Zirhûn, kan ve korku içinde çalkalanırken, Serath yürüyüşünü tamamlamış ve tarikat liderleriyle mezarın başında yerini almıştı. Ayin, eski dillerde okunan lanetli dualar ve kanla çizilen mühürlerle başladı. Zirhûndan kopan binlerce kurbanın çığlığı, dağların yankısında kayboldu. Mezarın taş kapısı aralandığında, sadece soğuk değil, dünyanın dokusu da sarsıldı. Zaman bir anlığına büküldü, gölgeler canlıymış gibi hareket etti, toprağın altından uğursuz fısıltılar yükseldi. Karanlık, bir sel gibi yeryüzüne aktı; gökyüzü kan ve dumanla örtüldü, şehirler şekilsiz yaratıkların istilasına uğradı. O gece, Zirhûn’un yarısı yok oldu; hayatta kalanlar ise ya delirdi, ya da sonsuza dek lanetlendi. Serath ise günahın 'yalnızlık' olduğunu biliyordu. Vücudunu mezardan çıkan karanlığa adarken kendi ayinini başlattı. Artık ne kendisi, ne de onu bu ayinde destekleyen tarikat liderleri güvende değildi.

Karanlık ilk olarak Serath'ın kalbine dokundu. Ona kendi gücünü bahşedip ele geçirirken, başkalaştırırken alnına yeni bir isim kazıdı. Zhaar. Sessiz olan. Ayin için mezar çevresinde dolaşan her bir tarikat lideri ise kalplerinde taşıdıkları karanlık kadar başkalaştı. Kimisi karanlığın gücünü bir ödül olarak gördü, kimi tanıklık ettiklerine dayanamadı. Her biri artık bir insan olmaktan çıkarken gölgeler meclisini oluşturdu. Zhaar, sessiz olan, kendi tahtına yerleşirken; nefesini kestikleri elçileri, elleri ve ayakları oldu. Runan Konseyi, bu geceye Tanrıkıran dedi. O gece karanlıkla bütünleşen bu gölgeler meclisini ise 'İçlikâriler' olarak isimlendirdi.

Tanrıkıran ayini, evrenin dokusunu parçalayan, her şeyin geri dönülmez biçimde değiştiği, Velatria tarihinin en karanlık gecesiydi. Olayın detayları, hem kozmik hem toplumsal düzeyde bir yıkım ve dönüşümün başlangıcıydı. Kapı tamamen açıldığında, Zhaar’ın ve onun kudretinden gelen Valqara, Arak-Hul, Uln’Kyrr’ın hiyerarşisinden iğrenç, şekilsiz ve akıl almaz varlıklar yeryüzüne akın etti. Bazıları devasa, kemik ve etten yapılmış canavarlar; bazıları ise sis gibi, insan ruhunu kemiren gölgelerdi. Şehirlerin üstüne kabus gibi çöktüler, kasabaların sokaklarında insanlar birer birer kayboldu, bazıları ise anında delirdi. Kimi yaratıklar, kurbanlarının bedenlerini çarpıtarak grotesk hizmetkârlara dönüştürdü; kimileri ise sadece korkudan beslenerek, geceleri sonsuz bir kabusa çevirdi. Krallıkların Tanrıkıran'ın vehametini anlaması için bir ulağa ihtiyacı yoktu. Gece vakti gök kızıla dönerken toprağın altından gelen uğultular herkesi savaş durumuna geçirmişti.

Serath'ın, yani Zaar'ın, Velatria’ya adım attığı andan itibaren bir zincirleme felaketler silsilesi olarak başladı. Her şey, Zhaar’ın ilk olarak Lyria Prenslikleri’ne yönelmesiyle başladı. Güneydoğunun bereketli ovaları, o gece sessizliğe gömüldü. Zhaar’ın gölgesi, Lyria'nın üzüm bağlarının ve şarap mahzenlerinin üzerinden ağır bir sis gibi aktı. Halk, önce anlam veremedikleri bir huzursuzluk hissetti; ardından, kabuslardan fırlamış gibi görünen gölgeler kasabaların ve şehirlerin içine sızdı. Zhaar’ın varlığı, burada yaşayanların ruhunu çürüttü, iradelerini kırdı. Lyria’da yaşayan herkes, birer birer karanlığın içine çekildi—onların iradesiyle değil, Zhaar’ın mutlak sessiz buyruğuyla. Ovaların insanları, prensler, rahipler, çiftçiler ve çocuklar, başkalaşım geçirip iğrenç yaratıklara dönüşerek Zhaar’ın ordusunun ilk askerleri oldular. Lyria’nın evleri, sarayları ve şapelleri yerinde duruyordu; ama içlerinde yaşayanlar artık insan değildi.

Zhaar’ın karanlık ordusu, Lyria’nın lanetli sessizliğinden sonra harekete geçti. İlk hedef, Eldarion’un rüzgarların yonttuğu caddeleri ve eski kütüphaneleri oldu. Eldarion büyücüleri ve muhafızları, surların arkasında karanlığa karşı günlerce direndi. Runan Konseyi, tüm bilgisini ve büyüsünü Eldarion’un savunmasına adadı. Ama Zhaar’ın Lyria’dan devşirdiği İçlikâriler ve onların ardında sürüklediği yaratıklar, insan iradesinin ve büyüsünün sınırlarını aştı. Surlar birer birer düştü, kütüphaneler ateşe verildi, halk sokaklarda can vererek taşları kana buladı. Tanrılar, o gece dualara kulaklarını tıkadı. Eldarion’un ışığı, karanlıkta boğuldu; nüfusunun neredeyse tamamı yok oldu, tapınaklar ve bilgi merkezleri yerle bir edildi.

Karanlık, Eldarion’un küllerinden Valmora’ya yöneldi. Valmora’nın demir zırhlı orduları, karanlığın dalgasına karşı sonuna kadar direndi. Başkentin surları, üzerlerine hücum eden İçlikâri ve yaratıklar için birer mezara dönüştü. Kas gücü yetmediğinde, Valmora soyluları sarayın gizli odaklarına sakladıkları büyülerle savunmayı sürdürdü. Binlerce insan kaybedildi, ama Valmora sabahın ilk ışıklarına ulaşmayı başardı. Karanlık, bu toprakları tam anlamıyla yutamadı; güneşin doğuşuyla, Valmora’nın askerleri çevre topraklara umut olmak için harekete geçti.

Kharas ise karanlığın en acımasız yüzünü gördü. Yüzyıllardır ticaretin ve sefahatin merkezi olan bu şehir, savaşın gerçek yüzüyle ilk kez karşılaştı. Kharas kralı, paralı askerlerini ve loncalarını bir araya getirse de, hazırlıksız ve savunmasız şehir kısa sürede kaosa sürüklendi. Limanlara akın eden kalabalıklar, kaçmaya çalışanlar ve kan gölüne dönen sokaklar... Gemilerle kaçabilenler kurtuldu, geride kalanlar ise ya karanlığa yenik düştü ya da birbirine kıydı. Kharas’ın limanlarından ayrılan gemiler bile, denizde karanlığın pençesinden kurtulamadı.

Thalmar Krallığı, dağların içine çekilerek kurtuluş aradı. Ancak karanlık, taşın ve toprağın altına da sızdı. Dağın kalbini dolduran kan seli, Thalmar’ın sonunu getirdi. Güneş, bir daha o topraklara ulaşmadı; krallık, mücevherleriyle birlikte sonsuza dek madenlerin dibine gömüldü.

Zirhûn’da ise ayin için kurban edilenler, karanlığın ilk yaratıklarına dönüştü. Zhaar’ın dokunuşuyla, tarikat üyeleri ve kurbanlar insanlıktan çıkıp grotesk, korkunç varlıklara evrildi. Bu yaratıklar, karanlık ordunun öncüleri olarak Velatria’nın dört bir yanına yayıldı.

Tanrıkıran gecesi, Zhaar’ın Lyria’dan başlattığı sessiz istilayla, her ülkeyi sırayla yuttu. Her bir krallık, kendi çöküşünü yaşadı; hayatta kalanlar, ya karanlığın hizmetine girdi ya da sonsuz bir korkunun gölgesinde saklanmaya mahkûm oldu.

Serath’ın adı ise, artık bir lanet gibi fısıldanıyordu. Onun açtığı kapıdan çıkan karanlık, sadece insanları değil, tanrıların bile korktuğu güçleri serbest bırakmıştı. İçlikâriler’in ilk habercileri, Serath’ın izinden giden tarikat üyeleri arasından yükseldi—bazıları, mezar açıldığında doğrudan bu karanlıkla bütünleşerek yeni bir varlığa dönüştü. Kimisi yıkılmış şehirlerin harabelerinde kendi hükümranlığını kurdu; kimisi, karanlığın özünden beslenerek yeni bir düzenin peşine düştü.

Velatria, o geceden sonra bir daha asla eski haline dönmedi.

[GM-Velatria]

III. Günümüz: Yeni Çağın Şafağı

Tanrıkıran'ın üzerinden yaklaşık elli yıl geçti. Velatria, o korkunç gecenin izlerini hâlâ taşısa da, insanlık şaşırtıcı bir şekilde direndi ve yeni bir düzene ayak uydurdu. Zhaar, Sessiz Olan, Zirhûn'un karanlık kalbine çekilerek, insan aklının kavrayamayacağı, taş ve gölgenin bükülmüş bir mimarisiyle Sessizlik Kalesi'ni inşa etti. Bu kale, Velatria'nın güneyinde bir karabasan gibi yükseliyor, içine kimsenin giremediği, hatta yaklaşmaya cesaret edemediği lanetli bir yer olarak biliniyor. Fısıltılar, kalenin her taşının kadim bir acıyı mırıldandığını ve içerideki karanlığın büyüdüğünü söyler.

Velatria'nın dört bir yanında, Tanrıkıran'dan arta kalan şekilsiz yaratıklar ve lanetli varlıklar hâlâ kol geziyor. Ancak insanlık, bu sürekli tehditle yaşamaya alıştı. Geceleri gölgeler uzasa da, büyük şehirler ve kasabalar daha sıkı savunmalarla ayakta kalıyor. Halk, korku içinde yaşasa da, günlük hayatlarına yavaşça geri döndü; ekini eker, ticaretini yapar, yeni nesilleri yetiştirir.

Bu yeni çağ, beraberinde yeni meslek dalları ve yaşam biçimleri de getirdi. İnsanlar Tanrıkıran olayından sonra diyarın kalbine işlemiş karanlıkla savaşmayı öğrendi. Yeterince cesur olanlar tek bir kılıcı altında birleşti, avcı loncaları kuruldu. Loncalar diyarda kol gezen Kıran fenomenlerini avlamaya, onlardan elde ettikleri efsunlu eşyalarla zengin olmaya çalıştılar. Kimileri kasabalarda korucu olarak yaşamayı seçti. Korkan ancak eli silah tutanlar halka zulmetti. Büyüye dokunabilenler, Zhaar'ın kapısını açtığı kadim mezarın karanlığından beslenmeye çalıştı. Ölüm büyüleri kolayca ulaşılabilir oldu, ölüme karşı çıkan büyücüler de onlarla birlikte doğdu. Kimileri boşalan tahtlara, valiliklere oturdu. Tanrıkıran sonrasında Velatria, iradesizler için bir cehennemken fırsatları değerlendirebilenler için karanlık bir cennete dönüştü. Hayal edemeyeceği güce, zenginliğe erişebilenler; eski yaşamının hayalini kuran masumlardan beslendi.

Runan Konseyi ve Yeni Güç Odakları

Runan Konseyi varlığını sürdürüyor ancak eski gücünden çok uzakta. Artık büyüyü denetlemekten ziyade, parayı verenin toprağını korumaya çalışan paralı büyücüler ve danışmanlar topluluğuna dönüştüler. Bazı üyeler, hâlâ Tanrıkıran'ın doğasını ve karanlık varlıkları araştıran, kadim bilgileri bir araya getiren araştırmacı ruhlarını koruyor. Ancak Konsey'in genel etkisi azaldı; artık krallıklar üzerinde gölge bir otorite değil, güçlü olanlara hizmet eden bir araç durumundalar.

Runan Konseyi'nin büyüyü denetlemeyi bırakmasıyla, Velatria topraklarında sayısız cadı, büyücü ve talihsiz medyum kol geziyor. Bazıları, lanetli güçlerini kişisel kazanç veya hayatta kalma adına kullanırken, kimileri de Tanrıkıran'ın yarattığı kaosu anlamaya veya tersine çevirmeye çalışıyor. Bu büyücüler, gölgelerde avlanır, eski kehanetleri yorumlar ve yitik büyüler arayışındadırlar; genellikle toplumlardan dışlanmış veya korkulan figürlerdir.

Runan Konseyi'nde saygı duyulan muhafız Altharion ise Velatria'nın kaderini değiştiren bir rehber doğurdu, "Gölgeler Külliyatı". Velatria'nın dört bir yanında karşılaşılan sayısız talihsiz yaratığı bu külliyata kaydederek krallıklara, valiliklere ve loncalara ulaşmasını sağladı. Külliyatın doğuşu sonrası askeri güçlerin ve lidersiz avcıların, Zhaar'a hizmet eden güçlerle savaşması bir hayli kolaylaştı. Velatria'nin gündelik yaşama yakınlaşması bu külliyat sonrası oldukça hızlı olmuştur.

Yeni Krallıklar, Şehir Devletleri ve Valilikler

Tanrıkıran'ın küllerinden yükselen yeni krallıklar, şehir devletleri ve valilikler, Velatria'nın umut ışıkları oldu. Her biri, eski dünyanın yıkımından dersler çıkararak veya yeni gerçeklere uyum sağlayarak kendi kimliğini buldu:

Eski Valmora Krallığı'nın zenginlikleri üzerine kurulan, acımasız bir ordu devleti belirdi. Gölgeburç . Tanrıkıran'ın şokuyla katılaşan Valmora, siyasi entrikalar sonrasında eski askeri komutanlarının yönetimine girdi. Gölgeburç, artık etrafı devasa, büyülü surlarla çevrili, sürekli devriye gezen birliklere ve sert bir askeri düzene sahip. Şehre girişler aşırı derecede denetlenir; her yabancı şüpheyle karşılanır. Burç'un sırrı, şehri besleyen ve surları güçlendiren kadim kan büyüleri geleneğidir. Gölgeburç'un soyluları, hâlâ karanlık ritüelleri gizli odalarda sürdürse de, bunu artık yalnızca şehri ve halkını korumak için yaptıklarını iddia ederler. Güçlü bir orduya ve tecrübeli Kıran Avcılarına sahip olan Gölgeburç, Velatria'nın en güvenli yerlerinden biridir.

Eski Kharas şehir devletinin batık limanlarının yakınında, denizden yükselen yeni, daha küçük bir liman şehri Sır Limanı. Burası, karmaşanın ve serbest ticaretin merkezi olmaya devam ediyor, ancak artık daha düzenli ve dışarıdan gelen tehditlere karşı daha dikkatli. Şehrin adı, geceleri limanı aydınlatan, karanlık varlıkları uzak tuttuğuna inanılan yakut fenerlerden geliyor. Sır Limanı, eski paralı asker loncalarının yerini alan Yedi Parşömen Loncası tarafından yönetiliyor ve deniz yoluyla gelen her türlü malın ve bilginin akışını kontrol ediyorlar. Kaçakçılık ve yasa dışı ticaret hâlâ yaygın olsa da, şehir, hayatta kalmak için yeni kurallara uyum sağlamış durumda. Burada, dünyanın dört bir yanından gelen maceracılar, tüccarlar ve bilgi arayanlar buluşur.

Eski Eldarion Krallığı'nın küllerinden, sisli vadilerin derinliklerinde yükselen, büyüye ve bilgiye adanmış üç ayrı kuleden oluşan bir yerleşim yeri doğdu. Alacakaranlık Kuleleri. Bu kuleler, Runan Konseyi'nin eski araştırmacı üyeleri ve hayatta kalan Eldarion büyücülerinin oluşturduğu Karanlık Yazıt Kardeşliği tarafından yönetiliyor. Her kule, farklı bir bilgi dalına odaklanmış durumda: biri karanlık varlıkların zayıflıklarını araştırır, diğeri kadim büyüleri yeniden yorumlar, üçüncüsü ise Velatria'nın geleceğini tahmin etmeye çalışır. Kulelere giriş zorlu denetimlerden geçer ve genellikle sadece bilginin peşinde olanlara açıktır. Burası, karanlığa karşı bilginin ışığını ayakta tutmaya çalışanların sığınağıdır.

Eski Thalmar Krallığı'nın dağlık bölgelerinde, dağların derinliklerine oyulmuş, devasa bir yeraltı şehri Demirkalb. Thalmar halkı, Tanrıkıran'dan sonra yüzeye çıkmanın tehlikeli olduğunu anlayarak, tüm kaynaklarını yeraltında sağlam bir yaşam kurmaya adadı. Şehir, karmaşık tüneller ve yeraltı madenleriyle dolu. Güçlü obsidyen golemler ve yer altı savunmalarıyla korunur. Burada, karanlık varlıklar yüzeye kıyasla daha az olsa da, tünellerin derinliklerinde yaşayan kadim ve bilinmeyen tehditler mevcuttur. Demirkalb, güçlü zırhlar, silahlar ve maden kaynaklarıyla Velatria'daki diğer şehirlere destek sağlar, ancak dış dünyayla sınırlı teması vardır. Bu krallığın dibine gömüldüğü dağın eteklerinde, hala onlara bağlı onlarca kasaba ve valilik bulunur. Demirkalb'in dış dünya ile ticari ve siyasi faaliyetleri bu valiliklerce yönetilir.


Bu büyük güçlerin yanı sıra, Velatria toprakları, sayısız valilik ve bağımsız şehir devletiyle dolu. Bu küçük yerleşimler, genellikle kırsal alanlarda veya eski krallıkların sınır bölgelerinde bulunur. Bazıları, güçlü bir yerel lordun veya savaşçı bir kabilenin koruması altındayken, diğerleri kendi kendine yeten, ancak karanlık varlıkların ve yağmacı grupların sürekli tehdidi altında yaşayan topluluklardır. Bu valilikler ve şehir devletleri, genellikle hayatta kalmak için Sır Limanı gibi büyük ticaret merkezleriyle veya Gölgeburç gibi askeri güçlerle ittifaklar kurarlar. Her birinin kendi zorlukları, kahramanları ve trajedileri vardır; bazıları sessizce gelişirken, diğerleri bir sonraki karanlık istilayı bekler.

Velatria hâlâ bir sefalet ve tehlike diyarı olsa da, insanlık tamamen pes etmedi. Yeni krallıklar, halkın direnci ve umutsuzluğun içinde parlayan ışıklar olarak ayakta duruyor. Bu şehirler, maceraperestlere, bilginlere ve hayatta kalmaya çalışanlara ev sahipliği yapıyor, her birinin kendi sırları, tehlikeleri ve hikayeleri var. Zhaar, emrindeki İçlikâriler ve karanlık ordusunun akıbeti ise bilinmez. Kimi onun güçten düştüğünü söyler sebepsizce. Işığın tanrılarının geri döndüğüne, yeni bir aydınlık çağın geleceğine inanırlar. Kimisi ise Zhaar'ın derin bir sessizliğe gömüldüğünü, Velatria'yı ele geçirecek yeni bir talihsiz gece için hazırlandığını söyler.